Ana içeriğe atla

Pislik Üzerine Detaylar

 Pisliği size anlatabilmem için bana öncelikle bir şehir gerekli. Öyle bir şehir ki, taş yığınının ötesinde paçalarından pislik akan insanların yaşadığı önemsiz sınırlarla çevrili olsun. Çocuklarına parkta üstünü kirlettiği için kızan çamur suratlı ana/baba müsveddeleri eksik olmasın. Sabah olunca kağıt parçaları kazanmak için metro adında solucanlarla bok tünellerinde ilerleyelim. Etraf o kadar çöple dolsun ki, bu pisliği temizlemek için onlarca kamyon sürekli hareket halinde olsun. Uymayacağımız kurallar koyulsun, tabelalar kırılsın, bastığımız yerler tükürükle ıslansın. 


Ahhh.. bu pislik içerisinde yine de kalbimiz sevgi istesin, güzel hayaller için yeşil doğa resmedelim. Aykırı olan gençler savunuyorum dediği şeyin daha ne bok olduğu hakkında bir fikri bile olmasın. Üremeyi erkeklik böbürlenmesine çevirip, koltuk altları kokan kas kafalı beyinsizlerin sayısı günde elli kişi artsın. Üstüne yemek döktü diye kızdığımız çocuğumuza inat etrafı kana bulamak hakkımız olsun. Şehir mi pis, yoksa insan denilen yaratık mı.. Saf olan ne varsa karışımlarımızla kirletiyoruz. Bakmayacağı çocuk için tüp dolu odalarda şans deneyenlerin bekleyişi.. Sokak hayvanlarını kendinden pis gören asalakların şehri. Kısacası her birimizin orasına burasına pislik bulaşmış. Detaylı temizlik vaat eden firmalara ise kesinlikle inanmayın! 

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kalbimdeki Mıknatıs

  Hayatımdaki tüm mesele mesafeydi. Kalbimdeki mıknatıs çevremdeki insanları ne tam olarak itiyor, ne de bana yapıştırıyordu. Olması gereken mesafe denilen bir şey vardı. Bu sanki içgüdüsel bir durumdu. Üstelik bu güçle doğduğuma emindim. Çocukken misafir adı altında sevmediğim kişilerin gelip saçımı okşanmasından nefret ederdim. Bazılarına göre güven meselesi, bazı kişilerce yabanilik, bir çoğuna göre ise insanın özel hayatı.. Anlayacağınız, mesafeli bir çocuktum.  Kim bilir, belki de dünya dönüp duruyor ve biz birbirimize çarpmadan bir şekilde yaşamaya devam ediyorduk. Elbette mesafenin geçerli olmadığı yerler de vardı. Aşk.. Kilitli kapılarımızın açıldığı, şarap kadehlerinin kenarından akan ve şehvetle bütünleşen karşı konulamaz.. İşte o büyülü anlarda araya kesinlikle mesafe girmemeli..  Özlemek denilen şeyin mesafeden kaynaklandığı da bir gerçek.. Gün içinde bir fincan kahve, beynimizden çıkartamadığımız bir müzik grubunun o tarifsiz gitar solosu, ya da makarnamıza dökülen leziz b

Kadın

Sabahın erken saatleri.. Evin kapısı sertçe çarpıyor. Gecenin mavisinin gri renge dönüştüğü o tipik anlar.. Çöp arabaları geceden kalanlarla dolu bir halde uzaklaşıyor. Aynada genç bir kadının yüzü.. Biraz sessizlik. Eli makyaj çantasına uzanıyor.   Yüzündeki yaşanmışlığı unutmak istercesine göz kalemini dikkatle kullanıyor. Saçlarını darmadağın olmuş hislerine inat tarayıp topluyor. Gardırobunda yaşamın tüm renkleri var. Seçiyor, özenle ütülüyor. Hepsinin etiketinde aynı yazı, ‘Namus’.   Evden çıktığında dik ve kendinden emin bir şekilde işe doğru yürüyor. Bu kadını izleyen yüzlerce göz.. Bazı adamların ise ağzı çamurlu.. Ellerinde filelerle alışverişe giden teyzeler ona bakıp fısıldaşıyor. Aldırış etmemeli.   Vapurda karşısında oturan bir başka kadının çocuğu ona yaklaşıp gülümsüyor. İçi bir anda ısınıp onu kucağına alıyor. Yüzündeki gülümseme tüm olanlara rağmen içten ve samimi..   Vapurdan indiğinde kendini daha iyi hissediyor. Kendisinin dünyaya bir çocuk getirebilecek güce sahip

Hep Daha Yükseğe Çıkıp Daha Yüksekten Düşüp

  Beşiktaş sokaklarında amaçsızca dolaşan bir rüzgar.. Köşe başlarını dönerken omuzları duvarları aşındırıyor. Sonbaharın kaldırım taşlarına adadığı kuru yapraklar hareket halinde.. Bu anlamsız esinti gözü kör olasıca sokak lambalarını sallarken rüzgarın yüzü belli belirsiz. Rüzgar, belli bir hıza ulaşana kadar sokakları sabaha kadar dönmeye kararlı.. Dönüp durdukça, daha da önemlisi kendini sağa sola savurdukça yaşanılanları unutacağına dair içgüdüsel bir inanışa sahip.  Zincirlenmiş bir kuyunun içinde İstanbul şehri, şehrin içinde ferahlatmayan bir esinti..   Karanlığın ağır bastığı saatlerde insanlar yorgun düşüp kendilerini evlerine kapatır. Rüzgar tam o anda kendini gösterir ve çıplak elleriyle binalara tırmanıp gökyüzüne ulaşmaya yeltenir. Aç bir halde uyuklayan martılar başlarını kanatlarının altından çıkartıp olan bitene odaklanırlar. Rüzgar, bulutlardan sıyrılıp en yükseğe ulaşmak istemektedir.  Ona göre özgürlük, keşfedilmemiş bir kara parçasından çok daha ötesi, yeni hayatla