Kağan Tobel - Kısa Hikayeler & Denemeler

  Beşiktaş sokaklarında amaçsızca dolaşan bir rüzgar.. Köşe başlarını dönerken omuzları duvarları aşındırıyor. Sonbaharın kaldırım taşlarına adadığı kuru yapraklar hareket halinde.. Bu anlamsız esinti gözü kör olasıca sokak lambalarını sallarken rüzgarın yüzü belli belirsiz. Rüzgar, belli bir hıza ulaşana kadar sokakları sabaha kadar dönmeye kararlı.. Dönüp durdukça, daha da önemlisi kendini sağa sola savurdukça yaşanılanları unutacağına dair içgüdüsel bir inanışa sahip.  Zincirlenmiş bir kuyunun içinde İstanbul şehri, şehrin içinde ferahlatmayan bir esinti..   Karanlığın ağır bastığı saatlerde insanlar yorgun düşüp kendilerini evlerine kapatır. Rüzgar tam o anda kendini gösterir ve çıplak elleriyle binalara tırmanıp gökyüzüne ulaşmaya yeltenir. Aç bir halde uyuklayan martılar başlarını kanatlarının altından çıkartıp olan bitene odaklanırlar. Rüzgar, bulutlardan sıyrılıp en yükseğe ulaşmak istemektedir.  Ona göre özgürlük, keşfedilmemiş bir kara parçasından çok daha ötesi, yeni hayatla

  Vişne çürüğü renklerinin hakim olduğu salonumda bulunan haki renkteki koltuğuma çökmüş düşünür bir haldeyim. Yediğim akşam yemeğinin ardından mutfağa taşınan yemek artıklarıyla dolu tabakların belirsiz bekleyişi kafamda canlanıyor. Derinlere indikçe varolan ne varsa bulundukları ortamda ne hissettiklerine kafa yoruyorum. Kış aylarının dengesiz rüzgarları ardı ardına esiyor ve sırf bu yüzden güneşten nefret etmeme rağmen yaz aylarını körü körüne arzuluyor gibiyim..   Gökyüzünün bana her gün gösterdiği gri bulutlarla dolu depresif görsellerin altında bahçemdeki donuk yeşil çimlere odaklanmaya çalışıyorum. Hatta uykusuz geçen bir gecenin ardından her açtığımda ruhuma işlemiş belirsizlikle tekrar çekip kapattığım perdenin çıkarttığı saçma sesler.. Belirsizliğin beni düşüncelerle dolu bir girdaba sürüklediğini bilmek beni kurtarmıyor.  Sürekli bir yerden başka bir yere sürüklediğim hayatımı kontrol altına aldığımı düşünürken yanılmış olmalıyım. Bu yaşadığım kaçıncı şehir.. Neden bir günün