Mesafeler.. Aynı şarkıyı dinlesek bile bizi uzaklaştıran. Karşı kaldırımdan yürüyen iki yabancı rolü yapıp duruyoruz ve esen rüzgarın tek görevi buymuşçasına, sevgiye dair ne varsa savurup yüzümüze geri vuruyor.. Bu durumu tek kelime bile etmeden kabullenmişiz. Sen, ertesi gün hayatına geri dönmüşsün, ben de arada şairmişçesine defterleri karalamışım. Kağıtlar buruşturulmuş, mendillerimiz göz altlarımızı aşındırmış.
Mesafeler açılmış.. Yalnız kaldıkça güçlenmek başlarda hoşuma gitse bile aslında kalp atışlarımı yavaşlatmış, tebessümü çekmeceme kaldırmışım. Keyifsiz haller içindeyim. Kapı çaldığında heyecanım yok. Koltuğuma gömülmüş, hayatımı sıradanlaştırmışım. Hem aramızda bu kadar mesafe varken gelemezsin.
Mesafeler, maaleseflere dönüşmüş.. Kadıköy vapurunda devam eden izin günümde, vapur iskeleye yanaşırken sıkışan dalgalar birden köpürür ve vapuru geri itmeye çalışır. İşte o an bilirim ki, aynı semtteyiz. Seni çok özlesem bile maalesef bunu dile getiremem.
Mesafeler, can sıkar.. Her kıyıda, her köşede, her dizede.. Saatime bakarım. Akreple yelkovan birbirinden uzaklaşır, araya yeni insanlar girer. Bizim gibi heyecan duymazlar. Sevişmek bile sıradandır. Mesafe nedir bilmezler, aramızdaki dokunulmazlığın gizemini savurup atarlar.
Mesafelere kızamam.. Emin ol benden daha fazla yorulmuşsundur. Bu ömür böyle geçmez. Yanındaki insana sarılırsın. Ellerinden tutup seni çok daha uzağa çekerler. İşte tüm olan bitenden sonra sorarsın, kim bu mesafeler?
Yorumlar