Hayatımdaki tüm mesele mesafeydi. Kalbimdeki mıknatıs çevremdeki insanları ne tam olarak itiyor, ne de bana yapıştırıyordu. Olması gereken mesafe denilen bir şey vardı. Bu sanki içgüdüsel bir durumdu. Üstelik bu güçle doğduğuma emindim. Çocukken misafir adı altında sevmediğim kişilerin gelip saçımı okşanmasından nefret ederdim. Bazılarına göre güven meselesi, bazı kişilerce yabanilik, bir çoğuna göre ise insanın özel hayatı.. Anlayacağınız, mesafeli bir çocuktum.
Kim bilir, belki de dünya dönüp duruyor ve biz birbirimize çarpmadan bir şekilde yaşamaya devam ediyorduk. Elbette mesafenin geçerli olmadığı yerler de vardı. Aşk.. Kilitli kapılarımızın açıldığı, şarap kadehlerinin kenarından akan ve şehvetle bütünleşen karşı konulamaz.. İşte o büyülü anlarda araya kesinlikle mesafe girmemeli..
Özlemek denilen şeyin mesafeden kaynaklandığı da bir gerçek.. Gün içinde bir fincan kahve, beynimizden çıkartamadığımız bir müzik grubunun o tarifsiz gitar solosu, ya da makarnamıza dökülen leziz bir Meksika sosu.. Bunlar da mesafeyi düşünmediğimiz, kulağımıza, damak tadımıza hitap eden karşı koyamadığımız kaçamaklardan bir kaçı..
Birde geçmişimize mesafe koymanın öneminden bahsetmezsem olmaz. Aynı hatalara düşmemek için bundan uzun zaman önce yaptığımız bir şeye mesafeli yaklaşmak.. Bu bir insan bile olabilir. Kısacası tüm mesele mesafedir. Denge üstünde yürümeye çalıştığımız ip, mesafedir.
Mesafenin bir denge olduğunu düşünsem de, bazen en uç noktalara gitmeyi çok istiyorum. Ne kadar yüksekte olduğuma aldırmadan, kendimi kandırmadan, soğukkanlı olarak.. Belki de kendimi tüm olan biten kısımdan uzaklaştırıp, ruhumu mesafelerin çok daha ötesine taşımalıyım.
Yorumlar